Dios es Amor

Een sloppenwijk. Midden in een luxe gebouw met kantoorruimte op het industrie. Een sloppenwijk met vier huisjes gemaakt van karton, dekens, hout en plastic. Voor elk huisje staat een bordje met daarop de gezinssamenstelling die in het huisje woont. Binnen hangt een tv en daarop is het echte verhaal van dat gezin te zien. Een ruimte in het kantoor van Compassion.

Staande in dat kleine, in elkaar hangende huisje; kijkend naar de beelden van net zo’n huisje, maar dan in de realiteit; het maakt je echt even stil. Ineens voel je een beetje hoe het moet voelen om in zo’n klein huisje wakker te worden, te eten, je huiswerk te doen, met je broertje of zusje te spelen, te huilen, te lachen, te leven…

Overal liggen spullen en hangen dingen aan de muur. In één huisje hangt een bordje waarop staat: ‘Dios es Amor’. Dan dringt het ineens tot me door, komt het ineens bij me binnen… God is Liefde. En dat hangt in een klein sloppenwijk-hutje. Dat hangt aan een muur gemaakt van plastic en dekens. Dat hangt in een plek die eigenlijk niet leefbaar is.

God is Liefde.

En wij… verwende westerse mensen… kunnen vaak niet geloven dat God Liefde is.
Maar al dat onrecht dan? Al die pijn? Al dat verdriet? Oorlogen, honger en vervolging. Het raakt ons allemaal en al snel geven we God de schuld. Als God echt Liefde is, dan liet Hij dit toch niet toe?

En toch… in zo’n hutje hangt het: ‘Dios es Amor.’ God is Liefde. Juist vanuit zo’n arm perspectief blijven mensen God danken voor al het goede wat Hij doet. Want God is enkel Goed en bij Hem komt geen slecht vandaan.

Als de bewoners van dat hutje dat kunnen zeggen, vanuit die vreugde en wijsheid kunnen en durven leven, dan voel ik mij echt wel een verwende westerse…

en kan ik niet anders dan beamen: Dios es Amor!

Gaan geloof en journalistiek samen?

Voor ik aan deze opleiding begon, was mijn antwoord op deze vraag heel duidelijk: Ja.
Ja, geloof en journalistiek gaan heel goed samen. Nu, na ongeveer 5 maanden journalistiek te hebben gestudeerd, is mijn antwoord nog wel hetzelfde, maar heb ik wel geleerd dat er binnen de journalistiek heel veel keuzes te maken zijn. Nog steeds geloof ik dat deze beide goed samen kunnen gaan, maar het ligt er wel aan wat voor journalist je bent.
Journalistiek is een heel breed vak met veel verschillende werkplekken. Ik denk dat de èchte journalist een keiharde nieuwsjager is. Iemand die overal als eerste vanaf weet en z’n best doet om er ook als eerste een verhaal over te hebben. Liefst een kort en duidelijk verhaal. De feiten, meer niet. Want dat is het nieuws, waar het om draait.
Het is absoluut niet zo dat zo iemand niet gelovig zou kunnen zijn, maar zo iemand deelt zijn of haar geloof niet door zijn of haar werk. Dat zijn dingen die los van elkaar staan.
Tijdens een van de Journalistieke Arena’s van het afgelopen blok op school was Eline Hoogenboom te gast. Eline is de oprichtster van Huis van Belle, een site en blad voor jonge meiden. Een christelijke site en een christelijk blad. Tijdens haar verhaal legde ze uit hoe zij haar geloof en haar werk heeft gecombineerd. En dat bedoel ik dus. Gelovig zijn en journalist zijn gaan denk ik heel makkelijk samen, maar zoals Eline laat zien, kan het ook ècht samen gaan! Hand in hand. Uitstralend. Laten zien waar je voor staat en gaat. Eline doet dat heel mooi en inspirerend! Blogs schrijven, eindredacteur en auteur zijn, is natuurlijk iets puur journalistieks. En Eline heeft dat door Huis van Belle heel mooi gecombineerd met haar geloof.
En daarmee mij geinspireerd. Je geloof echt uitstralen en daarmee anderen bemoedigen. En.. daarbij je talenten gebruiken. Wat wil ik nog meer? Mijn talenten inzetten voor mijn God. Zoals ik vorig jaar op de EH mocht leren:
‘Ik mag Gods liefde uitstralen in mijn eigen kleur!’

 

Meer weten over Eline en Huis van Belle? Check: http://www.huisvanbelle.nl/eline/ 

‘Run for those who can’t run’

Voor een stuk dat ik voor school wilde schrijven, ging ik afgelopen maandagavond naar een informatie avond over de Muskathlon. De Muskathlon is een marathon die wordt gerend in een ver land en waarbij geld wordt ingezameld voor het onrecht in deze wereld. Al snel bleek dat de avond heel anders was dan ik mij had voorgesteld. Ik ging daar naartoe met de verwachting dat er iemand voor een groep mensen zou staan en informatie zou vertellen over de Muskathlon. Toen ik binnen kwam, bleek meteen dat ik me in het aantal mensen sowieso al had vergist. Verder bleek dat het niet ‘even informatie vertellen’ was, maar een hele georganiseerde avond. De avond begon in een grote donkere zaal waarin een korte film met een indringende boodschap werd getoond.

Er zijn 27.000.000 slaven wereldwijd

5.600.000 kinderen sterven per jaar aan armoede,

dat is 1 kind per 6 seconden.

In 50 landen wereldwijd worden op dit moment christenen vervolgd.

En zo werden er nog meer cijfers de zaal ingegooid. Indrukwekkende cijfers. Grote cijfers vooral. Te veel. Eigenlijk om bij voorbaat al moe van te worden. Terneergeslagen. Al dat onrecht, al die pijn. En dan… God. Wat moet je daarmee tegenover God?

Jan Stoorvogel, directeur Muskathlon Internationaal, vertelde dat hij diezelfde reactie had. Het enige wat hij eigenlijk wilde was een antwoord van God, een liefdevolle reactie. Want al dit leed en deze pijn zijn niet om aan te zien. Toen las Jan een stukje over Abraham. Abraham kwam net terug uit een kleine burgeroorlog waarin hij vocht om zijn neef Lot terug te winnen. (Genesis 14) Daarna komt God tot Abraham terwijl Abraham in zijn tent zit. God zegt; ‘Wees niet bevreesd, Abram,  Ik ben voor u een schild, uw loon zal vorstelijk zijn.’ Abraham snapt dat niet. ‘Zie dan Heer’ ;zegt hij. ‘Zie, mij hebt U geen nageslacht gegeven, en zie, iemand die in mijn huis geboren is,  zal mijn erfgenaam zijn.’  Abraham keek vanuit zijn tent. God kon hem wel bescherming en een zeer groot loon schenken, maar wat had hij daaraan? Niemand na hem zou dat erven en daar verder mee leven. Abraham had geen kinderen. ‘Zie dan God, Kijk. U ziet het toch zelf ook wel?’ Diezelfde vragen heeft Jan Stoorvogel, heb ik, hebben met ons heel veel mensen, over het onrecht in deze wereld. ‘Zie het toch God!? Wat kunnen we nou doen? Het is te groot! Is er wel hoop?’ Zie toch dit onrecht. Dat willen we vaak wel tegen God uitschreeuwen! Abraham doet dat ook, hij zegt tegen Diegene die alles ziet; ‘Zie’.

‘Toen leidde Hij hem naar buiten en zei: Kijk toch naar de hemel en tel de sterren, als u ze kunt tellen. En Hij zei tegen hem:  Zo talrijk zal uw nageslacht zijn.’ Eerst komt God naar Abraham. Hij komt bij Abraham in zijn tent. Hij kijkt mee vanuit Abrahams perspectief. Maar, daar laat Hij het niet bij. God pakt Abraham bij de hand en neemt hem mee naar buiten. Daar krijgt Abraham de belofte voor niet 1, maar miljoenen nakomelingen. God zegt als het ware; ‘Kom maar in Mijn wereld. Kijk maar vanuit Mijn perspectief.’

‘Kijk eens met Mijn ogen. Zie eens wat Ik zie. Ik zie al verder voor me dan al het onrecht. Ik zie al verder.’ God wil met ons meekijken, meehuilen om het onrecht op deze aarde. Hij voelt ook die pijn. Maar Hij heeft een ander perspectief waar vanuit Hij ook ons wil laten meekijken. ‘Kom uit je tent en kijk!’ ;was de boodschap die Jan Stoorvogel aan de zaal meegaf. ‘Ga eens kijken wat God aan het doen is.’

En ja, dat is heel moeilijk. Vooral omdat al het onrecht om ons heen nog gewoon door lijkt te gaan. Maar het biedt hoop, een perspectief. Een hemels perspectief.

Water een ‘nutsvoorziening’ !?

Over twee dagen zijn de Provinciale Verkiezingen. En dat is te merken. Overal om ons heen hangen posters, worden gratis pennen uitgedeeld en schreeuwen allerlei ministers om onze aandacht. Er zijn maar een paar plekken waar men aan dit gedoe kan ontsnappen. Sinds vorige week horen daar de bussen niet meer bij. Nietsvermoedend stapte ik in de bus en ging zitten. Toen zag ik het pas; er hing een heel stapeltje A4-tjes met een belangrijke boodschap erop. Later zag ik dat iedere bushalte is versierd met een blauw plastic tasje waarop ook een zeer indringende tekst is te lezen. Buschauffeurs willen zich laten horen! Er zijn namelijk partijen die (een deel van) het OV willen afschaffen! Dit mag natuurlijk niet gebeuren en daarom heeft de ondernemingsraad in het OV een hele mooie brief samengesteld. De brief bestaat uit verschillende punten en tot en met punt 5 kan ik goed meekomen met de schrijvers. Inderdaad, het OV is een nutsvoorziening en er zou eigenlijk in geïnvesteerd moeten worden, zodat er straks minder auto’s hoeven rond te rijden met allemaal schadelijke stoffen voor het milieu enzo.

Maar dan komt punt 5. Daar gaat er voor mij toch wel iets mis. Het OV wordt vergeleken met water. Water is ineens ook een nutsvoorziening. Jazeker, water is erg nuttig. Maar, zoals we allemaal eigenlijk wel weten, is water een van de eerste levensbehoeften. Zonder water kan een mens niet overleven. Water, huisvesting en eten zijn de eerste levensbehoeften. Jazeker, het OV is nuttig. Maar zonder het OV kan een mens zeker wel overleven. Zien wij nog wel in wat een zogenaamd luxe goed is? Realiseren wij ons nog wel dat wij zonder de meeste dingen in deze moderne wereld kunnen? Of zijn voor ons het OV en water echt even belangrijk geworden?

En ja, ik ben ook gewoon een student die wekelijks gebruikt maakt van het OV. En ik zal er zeker van balen als er lijnen weg gaan vallen en ik daardoor alleen nog maar langer met het OV moet reizen. En ik zal daarom misschien ook wel op een partij stemmen die niet voor de afschaffing van een deel van het het OV is. Maar ik laat me daar niet door leiden. Ik zoek een partij die het verschil tussen het OV en water nog inziet. Ik zoek een inzicht in wat echt belangrijk is in deze wereld. Ik zoek een partij die gaat voor eerste levensbehoeften voor iedereen in deze wereld!
Ook al is het OV voor veel studenten een belangrijk iets, dat maakt het nog geen eerste levensbehoefte. En dus niet te vergelijken met water. Laten we ons eens druk maken om de echte belangrijke dingen, de echte eerste levensbehoeften die van groot nut zijn! Voor iedereen in deze wereld…

Dus, beste buschauffeurs.. Ook zonder die onzinninge vergelijking met water hadden jullie je punt wel gemaakt. Stop maar gewoon na punt vijf.

Niet ieder kind (of minister) is even goed in de rekentoets..

De veelbesproken rekentoets die alle leerlingen op de middelbare school moeten maken, is te moeilijk voor sommige ministers zo blijkt. Terwijl zij juist diegenen zijn die de toets als verplicht instellen…
Ergens loopt dat scheef natuurlijk en er is dan ook veel gedoe over op social media. Maar waar zit nu echt de fout? Bij die ministers die de toets niet halen? Of bij de leerlingen die er zo’n probleem van maken? Bij de leerlingen die hem wel halen? Bij de leerlingen die hem niet halen? Of… Bij ons Nederlandse schoolsysteem…?

Opzich hebben wij Nederlanders het best wel goed getroffen. We hebben allemaal recht op onderwijs, er zijn scholen met verschillende specificaties, verschillende geloofsovertuigingen, verschillende niveaus en zo nog veel meer waar wij uit kunnen kiezen. We hebben mogelijkheden om uit te kiezen en dat is voor ons vaak zo normaal, dat we het ons niet eens realiseren.
Waar gaat het dan toch mis bij die rekentoetsen? Ik denk niet dat het probleem ligt bij de rekentoetsen zelf, maar meer bij het welbekende ‘Klim een boom’ systeem.

Zoals je ziet word elk dier, de aap, de vis en de olifant dezelfde opdracht gegeven. Het is dan al snel duidelijk dat de aap natuurlijk veel beter in die boom kan klimmen, dan de vis. Daar zal iedereen het mee eens zijn. En de vis zal waarschijnlijk winnen van de aap met een zwemwedstrijd.
Zo is natuurlijk ook niet ieder kind (of iedere minister) even goed in de rekentoets. Moeten we hem dan wel allemaal doen? Kijk, die aap en die vis hebben wel een soort van basis-kennis nodig. Zij moeten weten hoe te overleven, hoe ze eten krijgen, gewoon allerlei eerste behoeften. Dat moeten wij mensen denk ik ook. En toch moeten we erachter komen of wij beter kunnen klimmen of zwemmen… Wat onze persoonlijke talenten zijn…

Ieder mens is uniek en heeft eigen talenten en gaven gekregen. Aan ons om te ondervinden wat dat zijn en hoe wij die mogen gaan gebruiken.
Helaas moeten we alleen in het huidige schoolsysteem meteen na de ‘basis-kennis’, de middelbare, ons talent kiezen. Een opleiding kiezen die bij ons past. Hoe weten we dat nou zeker als we ons al die jaren alleen op de basis-kennis hebben gericht? Heel breed
en met veel verschillende vakken en richtingen. Die kennis is goed, daar kunnen we wat mee. Maar echt op zoek naar ons talent? Zijn we dat wel in al die jaren?

Een tussenjaar komt steeds meer ‘in’. Misschien wel omdat we het nodig hebben? Wat nou als er tijdens de middelbare school jaren meer aandacht aan talent ontdekken wordt besteed? Als die jaren naast het opdoen van basis-kennis ook worden gebruikt voor het ontdekken van jouw eigen unieke talent?
Ik denk dat daar in het Nederlandse schoolsysteem een gat zit dat opgevuld moet worden.
Misschien ook wel juist nu, met de nieuwe regels rond het Leenstelsel?

Keek op de Wereld

Keek op de Week, jaren geleden een tv-programma, tegenwoordig een vak van de opleiding Journalistiek aan de CHE in Ede. Logischerwijs een wekelijks terugkomend vak. Het voormalige programma bekeek per week de belangrijkste nieuwsfeitjes binnen Nederland met twee presentatoren. De insteek was om op een humoristische wijze toch het belangrijkste nieuws van die week te behandelen. Tijdens het vak KoW doen we eigenlijk hetzelfde, alleen dan niet met BN’ers. Wel met allemaal verschillende klasgenoten, met verschillende interesses. Meestal waren er drie onderwerpen waaruit iedereen mocht kiezen, maar je mocht ook een eigen inbreng doen. De opdracht was om dan opvallende berichten, filmpjes, media en dergelijke binnen dat nieuws van die week te vinden en dat te presenteren tijdens de les. Dan merk je wel dat iedereen binnen 1 nieuwtje echt een verschillende kijk kan hebben en met hele verschillende dingen komen tijdens de presentaties.

Tijdens een van de weken konden we ook uit het onderwerp ‘Ebola’ kiezen… Dat had natuurlijk de afgelopen maanden eigenlijk elke week wel tussen de onderwerpen kunnen staan. Ebola is voor ons al bijna iets wat er gewoon bij hoort. Als het 8 uur Journaal niet ergens even aandacht schenkt aan Ebola klopt er eigenlijk iets niet. Maar noemt het Journaal Ebola wel even en worden even de nieuwe aantallen besmette mensen genoemd, dan is dat goed. Dat hoort zo. Aantallen, honderden, duizenden, honderdduizenden. Het zijn maar zo een paar cijfers achter elkaar die elke avond onze huiskamers binnen komen. Stel dat in plaats van die getallen we elke avond de mensen zagen die achter die getallen leven. De honderden, duizenden, honderdduizenden mensen die met die cijfers worden bedoeld. Zij zijn een cijfer, een geval… Een geval besmet met Ebola…
Stel dat er niet elke avond nietszeggende cijfers onze huiskamers binnen kwamen, maar elke avond een iemand, een mens. Die zichzelf voorstelt, vertelt dat hij Ebola heeft en hoe het met hem gaat. Die vertelt in welke situatie hij leeft en zo een deel van zijn leven laat zien. En dan de volgende avond weer iemand anders… Elke avond 1 van die cijfers die realistisch word, de persoon achter het cijfer.
Zouden we dan daar ook aan wennen? Zouden we raar opkijken als er een avond tussen zit waarin het Journaal geen aandacht schenkt aan dat ene cijfer? Zouden we op een gegeven moment vinden dat dat er ook ‘gewoon’ bij hoort? Elke avond weer horen en zien we dan een persoonlijk verhaal, maar zal dat blijven binnenkomen?
Een van mijn eerste posts op deze blog heette; ‘Geraakt door het nieuws!?’ en dat is hier nog steeds de vraag. Ebola, een vreselijke ziekte, waar een groot deel van onze mede-wereldbewoners mee te maken heeft, lijkt voor ons iets te worden wat bij deze wereld hoort. De ‘Ebola-gevallen’ worden cijfers voor ons, die elke avond voorbijkomen en op die manier steeds minder tot ons doordringen.

Keek op de Week, heet het vak waar dit onderwerp naar voren kwam.
Keek op de Wereld, Zie de Wereld, heet deze blog. Het is lastig om de hele wereld te bekijken en alles ook echt te zien. Maar we kunnen beginnen bij onszelf. Zien wij cijfers of zien wij mensen? Staan we echt stil bij wat onze mede-wereldbewoners meemaken, de situaties waar zij zich in bevinden?

Ik houd ervan om in oplossingen te denken, in plaats van in problemen. Maar deze kwestie maakt dat wel lastig… Wat zou in dit geval de oplossing zijn? Of in elk geval een deel van de oplossing?

De media onze gordijnen?

Afgelopen week heb ik een proefmiddag meegelopen met wervers voor het KWF. Dit is een zeer gewild studentenbaantje. Eerst had ik een kort gesprek en daarna mocht ik meteen mee om een shift ( van 1600-2100 uur) te proefdraaien. Met mij gingen die middag nog 2 andere ‘nieuwe’ mee. Voordat we weg gingen moesten we het verhaaltje, de pitch, al een paar keer oefenen en ook toen we echt in de wijk waren deed eerst onze teamleider het nog een paar keer voor. Het doel van werver zijn is natuurlijk geld binnenhalen. Geld voor het KWF Kankerfonds. Een heel mooi doel, al zeg ik het zelf. Na een paar keer oefenen, mocht ik meteen op pad. Dus daar ging ik. Met m’n rooie KWF jas en mn Ipad. En m’n gelikte pitch natuurlijk. Zo gauw de deur open gaat stel je je vriendelijk voor, even een ijsbreker ertussen door en je houd je praatje. Ik begon meestal met een zin als; ‘Hallo, Ik ben Hanneke Tijhof en ik ben van het KWF Kankerfonds, dat kent u vast wel?’ Nou, dan ben je dus meteen goed begonnen, want ongeveer iedereen die de deur open doet kent het KWF wel. Helaas zijn het alleen vaak geen leuke redenen waardoor mensen het KWF kennen. Na een blok van een stuk of 15 huizen te hebben gehad, had ik al gepraat met 3 mensen van wie de man of vrouw aan kanker was overleden, 4 mensen van wie er op dit moment een familielid kanker had, en 2 mensen die zelf kanker hadden. En ik… Ik kwam voor geld. Ik ging gewoon m’n straat af, keek of er licht brandde en belde aan. ‘s Avonds waren vaak de gordijnen al dicht, of er waren alleen wat schemerlampjes aan. Maar licht aan, betekent mensen, dus ik belde aan. Als je dan hebt aangebeld en er doet een wat oudere meneer open die al tranen in zijn ogen krijgt als hij het woord kanker hoort… en die vraagt of je alsjeblieft door wilt lopen, want zijn vrouw ligt op dat moment in de kamer met kanker… dan schrik je wel even. Tuurlijk loop je dan door. De man deed zachtjes de deur weer dicht en ik liep het tuinpaadje uit, ik keek nog even achterom en zag toen in het schemerlicht inderdaad een ziekenhuisbed in de kamer staan met een ernstig zieke mevrouw erin. Bam. Dat beeld komt binnen. Ik keek niet verder dat de gordijnen, dan het licht wat er uit de kamer straalde. Maar zo’n woonkamer bevat zo veel meer. Zo veel meer verhalen, pijn, verdriet, liefde, vreugde, noem maar op.
En ik… Ik kwam voor geld. Uiteindelijk heb ik het baantje niet genomen. Het lukte me niet om langs een deur te gaan, mensen te werven en weer verder. Ik wilde met de mensen praten, horen over hun verdriet, vertellen, delen. Alle verhalen die ik te horen kreeg, bleven maar door mijn hoofd dwalen. Voor mij dus zeker niet een geschikt bijbaantje.
Maar het zette me wel aan het nadenken.
Afgelopen week plaatste de Correspondent een bericht over een aanslag waar geen live-blog van was bijgehouden, zoals bij de aanslag op Je suis Charlie. De zogeheten ‘onbekende slachtoffers’. Hoe vaak weten wij niet alleen ergens van door de media? En zo gauw iets niet in de media word genoemd, bestaat het ook niet. Hoe vaak zijn de media niet onze gordijnen, de gordijnen waar wij niet langsheen kijken. De gordijnen die bepalen wat wij zien. Wat als wij zouden aanbellen, de ‘ongeziene verhalen’ een kans geven?
Toen ik aanbelde bij een man die ik door het raam in zijn eentje aan tafel had zien zitten eten, wist ik niet dat zijn vrouw 5 jaar geleden was overleden aan kanker. Pas toen ik aanbelde en hem zo de kans gaf zijn verhaal te doen, hoorde ik zijn verhaal.
Ik denk dat wij er vaak te makkelijk over denken. Wat de media ons laat zien, dat gebeurt er in de wereld. Dat is het nieuws. Maar de rest? De andere verhalen verscholen achter de gordijnen van de media? Ik zeg niet dat de media bewust verhalen achter haar gordijnen houd, maar wij laten de media wel bewust onze gordijnen zijn. Wij laten de media bepalen wat ons beeld van wat er in de wereld speelt, is.
In hoeverre kunnen wij zelf beslissen wanneer we willen aanbellen? Waar we willen aanbellen? Welke ongeziene verhalen wij willen gaan zien en horen?
Nu hoeft van mij heus niet iedereen journalist te worden en op die manier op zoek te gaan naar alle verhalen van deze wereld. Maar we moeten ons wel bewust zijn van de wereld waarin wij leven. Zie de wereld. Ook de wereld achter de gordijnen van de media.

Buiten de lijntjes leven

Patronen, lijnen, gedachtegangen, muren, de zogenaamde ‘normale’ gang van zaken, de ‘normale’ weg die iedere tiener aflegt. Jezelf ontdekken, uitzoeken wie jij bent, wat bij jou past, welke studie voor jou is en wat je uiteindelijk wilt gaan worden. Middelbare school, vakkenpakket kiezen, studie kiezen, studeren, slagen en een baan zoeken. Blijf in dat paadje lopen, het paadje van de maatschappij. Waar niks mis mee is. En toch… een film, een liedje, iemand uit je omgeving, mensen die het anders doen. Die buiten de lijntjes leven. Het verlangen van binnen om dat ook te gaan doen. Je hart te gaan volgen. Doen wat echt belangrijk is. En daar niet mee wachten tot je eerst het pad van de maatschappij hebt gevolgd. Doen wat God van je vraagt, ook al lijkt dat gek en raar op dat moment. Voor wie lijkt het gek en raar? Voor God zeker niet. Hij denkt niet binnen lijntjes, patronen. Zou dat niet eens kunnen. Hij denkt zoveel groter, beter, meer. Hoe past Zijn gedachtegang ooit in ons patroon, onze paden. Stoppen wij God niet teveel binnen de lijntjes? Een klein kind leert al dat het binnen de lijntjes moet kleuren. Geef het kind een tekening en het probeert met z’n tong buitenboord, zo netjes mogelijk binnen de lijntjes te kleuren. Maar geef het kind een leeg A-4tje en hij kan zijn fantasie kwijt. Alle ideeen, kleuren, vormen, die zich in dat kinderkoppie verstoppen, kunnen eruit. Natuurlijk probeer ik God hier niet met een kinderkoppie te vergelijken, maar laat Hem ook is buiten jouw lijnen kleuren. Als mens de lijnen bepalen waarbinnen God mag kleuren… Doen we Hem daar niet veel te kort mee? Vaak zijn we opgegroeid binnen bepaalde patronen, bijvoorbeeld vanuit de kerk, maar ook vanuit ons mens-zijn. Wij kunnen niet zover, zo groot, in zoveel kleuren denken als onze God. Maar dat wil niet zeggen dat we onze God dan ook maar veilig moeten laten zijn in onze patronen en lijnen. Probeer je maar voor te stellen wat er gebeurt als we God dat lege A-4tje geven, Hem ons leven geven zonder lijnen waarbinnen Hij moet kleuren. Wat een geweldig mooi, kleurrijk, bijzonder A-4tje gaat God dan voor ons maken. Geef Hem jouw leven als een leeg A-4tje waarop Hij Zijn prachtige plan voor jou kan ‘kleuren’. Geef hem jou leven niet als een kleurplaat waar Hij zijn plan binnen de lijntjes moet ‘kleuren’… Doe Gods prachtige plan voor jouw leven niet te kort! Geniet van de bijzondere en mooie kleuren die Hij gaat gebruiken! Geef vol vertrouwen jouw leven, jouw lege A-4tje aan je Liefdevolle Vader en laat je verrassen!

ONBEREIKBAAR IN DE WERELD VAN NU

Altijd bereikbaar zijn, altijd terug te vinden. In deze wereld kun je niet ‘even niet bestaan’. Via je mobiel, via internet, camera’s, tags, gps, altijd ben je te traceren. Je kunt tegenwoordig niet meer onbereikbaar zijn. Ben je dat wel, dan is er iets mis. Je hebt een ongeluk gehad, je mobiel is in het water gevallen of in het gunstigste geval is je mobiel gewoon leeg en ben je je oplader vergeten. Hoewel je tegenwoordig ook overal wel iemand met een oplader kunt vinden. Studenten nemen hun oplader soms zelfs mee naar school, ja, ik doe dat zelf ook.
Afgelopen jaar heb ik een media-loos weekend gehad als opdracht van school. Opzich is dat best te doen, maar het meest vervelende is toch wel dat je niet bereikbaar bent. En dat je anderen niet kunt bereiken. ‘Hoe deden ze dat dan vroeger?’; is een vraag die vaak naar boven komt. Brieven konden vroeger ook maanden onderweg zijn. Moet je je voorstellen, maandenlang geen bericht van een goede vriend of een familielid. Het is je bijna niet voor te stellen.

Toch is er nu een groep van 162 mensen onbereikbaar. Het vliegtuig waar ze in zaten was op een gegeven moment niet meer te zien op de radar. Niet meer te zien op de radar? Kan dat nog in deze wereld? Er zijn blijkbaar nog plekken waar niet iedereen en alles te volgen is. Zondagochtend heeft de piloot voor het laatst contact gehad toen hij vroeg om een andere route. Hij wilde hoger vliegen om de wolken te vermijden. Het was toen erg slecht weer tussen Surabaya en Singapore, waar het vliegtuig naar op dat moment was. Zeer waarschijnlijk is het vliegtuig toen neergestort in de Javazee.
Maar tot op heden is het vliegtuig nog niet weergevonden en is nog niet zeker wat er met het vliegtuig is gebeurd. (maandag, midden op de dag)

162 mensen worden op dit moment vermist. Familieleden van de passagiers en de bemanning worden opgevangen en op de hoogte gehouden van de zoekactie. Oftewel; er wordt hun elke keer weer verteld dat hun geliefden nog niet zijn teruggevonden.
Altijd bereikbaar zijn. Altijd je mobieltje bij je hebben. Hoe eng is het als mensen van wie je houd zomaar opeens, compleet verdwijnen… Het ene moment is er nog een stipje op de radar te zien, het vliegtuig waar zij inzitten. En het volgende moment is dat stipje ineens verdwenen, weg…

Je hele wereld stort dan in lijkt me. De wereld waar jij op vertrouwde. ‘Als God het wil, vinden we het toestel snel’, zei een commandant op de vliegbasis in Surabaya. Als alles niet meer is zoals het normaal is, als alles waar je op kon vertrouwen, niet het uiteindelijke antwoord blijkt te zijn, komen we vaak terug bij de kern.

2014 leek het jaar te worden waarin de mens nog beter werd, uitvindingen groter, de techniek meer zou bereiken, de mens zou de wereld beter maken en beheren. Maar we werden op onze plek neergezet. Meerdere malen bleek onze techniek niet eindeloos. De ramp met MH17, twee vermiste vliegtuigen, het Monstertruckdrama in Haaksbergen, een orkaan op de Filipijnen en zo nog veel meer. Steeds weer blijkt hoe afhankelijk de mensheid is van iets groters. Steeds weer moeten wij beseffen dat ons leven niet in onze handen ligt.
We worden stil als we denken aan al dat verdriet van een heel jaar. We worden stil als we ons realiseren hoe kostbaar ons leven is. We worden stil als we ontdekken dat het leven niet maakbaar is. We worden stil. En mogen beseffen dat we ons leven in Gods sterke hand mogen leggen. Hij is en blijft dezelfde. Ook in 2015.

God, wees bij alle nabestaanden van geliefde mensen die het afgelopen jaar zijn omgekomen. Geef Uw kracht aan vrienden, familie, buren, klasgenoten. Sta hen bij en ga met hen mee in 2015. Ga zo met iedereen mee dit nieuwe jaar in. Dank U voor Uw zegen. Amen.

Want wie ben jij in dit leven, om je droom op te geven?

Dromen. Dat is iets wat wij Nederlanders te weinig doen volgens mij. We zijn te nuchter, zien meteen allemaal leeuwen en beren op de weg. We zijn niet impulsief en doen niet iets simpel en alleen omdat ons hart ons dat ingeeft. Spontane acties? Stel je voor dat er wat gebeurt, omdat niet alles vooraf voorbereid is. Grote dromen, kleine dromen, niet doen. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.

Ik heb wel een droom. ‘I have a dream.’ Eigenlijk wel meerdere. En weetje, ik heb ontdekt dat als je je dromen naleeft, ze vaak uitkomen.
‘A dream is a wish your heart makes.’ Is dat niet het beste wat je kunt doen? Je hart volgen?
Vaak kijken wij mensen die hun droom volgen raar aan. Want het is ‘niet verstandig’, of ‘niet logisch’.

Maar misschien is het wel angst. Angst dat onze dromen misschien wel nooit werkelijkheid zullen worden. Nooit zullen uitkomen. En misschien is dat ook wel de reden dat het nieuws van de wereld ons niet meer zo erg raakt. We het ons niet meer zo erg làten raken…
Want we geloven toch bijna niet meer dat het nog goed komt…

En ja. Ik heb daar bewust het kleine woordje ‘bijna’ neergezet. Dat maakt namelijk een wereld van verschil. Letterlijk. De wereld kan heel erg gaan veranderen als wij blijven geloven in dat ‘bijna’.

Iedereen heeft een ‘kleine wereld’ en een ‘grote wereld’. Jouw kleine wereld is het deel van de wereld dat jij kunt bereiken. Waar jij iets kan doen. Dat is voor iedereen verschillend. Voor de een is dat alleen vrienden en familie om je heen, terwijl de ander ook mensen goed kent aan de andere kant van de aardbol. In dat deel, die ‘kleine wereld’, kan iedereen zelf wat bereiken! En dus blijven dromen.
Hoewel de grote wereld om ons heen soms een nachtmerrie lijkt, kunnen en mogen we blijven dromen en die dromen naleven in onze kleine wereld!
Die dan hopelijk steeds groter wordt…